Hectische weken

Lieve allemaal,

Het heeft lang geduurd voordat ik weer wat ging schrijven, maar het is dan ook moeilijk voor me om weer te beginnen. Ik heb 3 hectische weken achter de rug en het moet me dan ook allemaal nog even bezinken. Waarschijnlijk weten de meeste al wat er is gebeurd, maar ik zal het toch nog even kort vertellen.
Op 18 maart werd ik rond half 11 in de ochtend door m’n vader gebeld, ik was heel blij om me vader aan de lijn te hebben totdat hij zei dat hij slecht nieuws had. Mijn vader vertelde me dat mijn moeder op 10 maart een busongeluk had gehad in Thailand en het niet had overleefd. Op dat moment stortte mijn wereld in,  het was zo moeilijk om te geloven, en dan nog te bedenken dat ik m’n moeder 7 maanden lang niet had gezien. Deze vakantie was voor haar symbolisch om een moeilijke periode af te sluiten en aan het einde van de vakantie opnieuw te kunnen beginnen, maar dat heeft niet zo mogen zijn. Op 19 maart hebben mijn vader en broer mij opgehaald in Frankrijk om samen terug te reizen naar Nederland. Dat voelde zo raar, aan de ene kant was ik blij om mijn familie en vrienden weer te zien, ik ben natuurlijk 7 maanden weg geweest en had een hoop te vertellen, maar aan de andere kant wist ik heel goed waarom  ik weer in Nederland was… Het waren 3 moeilijke en rare weken, ik kon het me dan ook zo moeilijk realiseren, het kon gewoon niet waar zijn, het mag niet waar zijn, maar toch is het zo en kan de tijd niet worden stilgezet en gaat alles gewoon door. Ik had dan ook besloten dat wanneer het weer wat beter ging, weer terug te keren naar Frankrijk. En dat is ook gebeurd, ik ben nu weer in Frankrijk en heb voor de tweede keer afscheid moeten nemen van iedereen.
Op dit moment weet ik nog niet zo goed wat ik moet doen of denken, ik doe veel met vrienden om mezelf een beetje af te leiden, morgen ochtend ga ik voor een week op vakantie met mijn gastouders en hoop daarmee een beetje tot rust te komen. Ik begin het me nu steeds meer te realiseren, dat is dan ook erg moeilijk voor me. Het liefst doe ik alsof er niks aan de hand is en wil ik gewoon verder, maar dat kan natuurlijk niet, de belangrijkste persoon uit m’n leven is er namelijk niet meer.
Ik hoop het een plaatsje te kunnen geven, maar met de sterke genen van m’n moeder moet dat uiteindelijk goed gaan komen. Ik ga proberen weer normaal door te gaan met de gedachte dat m’n moeder voor altijd in m’n hart blijft voortleven.
Ik ga dit jaar afmaken, voor mezelf, maar vooral voor m’n moeder die er zo trots op was dat ik dit deed.

Liefs, Roos